Gidilen en güzel yerler, hala insanların gülebildiği yerlerdir. Hiç gülmeyen insan olur mu demeyin. Uzun zamandır varlar. En çok işe giderken görüyorum onları. Metrobüslerde, metrolarda, birbirlerini hiç görmeden yürüyorlar. Gözlerindeki ışıklar çok derinlere gömülmüş, duymadan konuşuyor, görmeden bakıyorlar. Hasbelkader göstermelik yaşıyorlar. Kıyafetleri hislerinden çok. En çok sevmeyi ve sevilmeyi özlüyor ama bunu kendilerine bile söyleyemiyorlar.
En çok kendine dürüst olmalı insan. Çünkü ancak o zaman acıları bile keyif verir. Ancak o zaman görür baktığını, o zaman anlar insanlığını. Ve işte ancak o zaman bilir hayattaki anlamlılığını. SA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder